პეტრე კოლხი: დილით სკოლაში რომ გააცილებ და სახლში სისხლისგან დაცლილს მოგისვენებენ, რანაირად უნდა აპატიო
“ღამე თეთრად დამათენდა. ძვლები მეწვის… სისხლი აღარ მოძრაობს… გულს მექანიკური საათის ფუნქცია შერჩა… ექვსი შვილი მყავს… უყვართ სახლიდან გასვლა, მეგობრების გარემო, თამაში, ხალხთან ურთიერთობა… სანამ შინ შემოვლენ, მანამდე ფორიაქი მიპყრობს… ღმერთის სახელს მილიონჯერ ვახსენებ და ვევედრები, ყველას შვილი მშვიდობით დაბრუნდეს მშობელთან…
მახსოვს, მეუღლესთან კამათის დროს, მეოთხე შვილი, რატი სახლიდან გარბოდა, მეშინია ხმამაღალი სიტყვისო და ქვითინებდა… ჩემი ბავშვობა გამახსენდა… მეც ასე ვიქცეოდი…. სამყარო სუნთქვას წყვეტდა, როცა მშობლები კინკლაობდნენ… არ აქვს მნიშვნელობა, რომელი მხარეა მართალი, აკანკალებული ბავშვის წინაშე ორივე მშობელი მწარედ ცდება… ყველაფერი უსიყვარულობის ბრალია… არც აღზრდა ვიცით რას ნიშნავს… კაცს ფუნქცია აქვს დაკარგული, სახლში ზის… ქალი ლუკმა პურის საშოვნელად სხვაგან გარბის… მცირე ასაკში დედა ყველას სჭირდება. ხშირად, მშობლები ისე იქცევიან, მარტო ყოფნა სჯობს, მაგრამ შვილებთან ერთად მშობლებიც უნდა იზრდებოდნენ…
არ არსებობს სიტყვა, რომელიც შვილმკვდარ დედას ნუგეშს მოუტანს… ჯანმრთელობის გაუარესების გამო თუ საკუთარი ღვიძლი ხელიდან გეცლება, თითქოს ემზადები უბედურებისთვის, მაგრამ დილით სკოლაში რომ გააცილებ და სახლში სისხლისგან დაცლილს მოგისვენებენ, როგორ უნდა გადაიტანო?! რანაირად უნდა აპატიო?! ექვსი შვილის მამა ვარ, ვერ ვიფარისევლებ – ალბათ გამიჭირდება პატიება…
მთელი ერის ტრაგედიაა… რატომ არ გვშველის ამდენი აშენებული ტაძარი, ლიტანიობა და ამბიონზე სხვებისთვის ჭკუის დარიგება?! იმიტომ, რომ გარეგნულია, ზედაპირული და მოჩვენებითი… იმ ტაძარსაც თავის მოსაწონებლად ვაშენებთ და იმ სიკეთესაც იმიტომ გავცემთ (ოღონდ თუ გავცემთ), საქებარი სიტყვები რომ მოვისმინოთ… ერთხელ კლასში შევედი, საახალწლო ნატვრები დავაწერინე პატარებს… ერთს ეწერა, მინდა, დედიკომ და მამიკომ არ იჩხუბონო… ეს არის ყველაზე დიდი დღესასწაული… ჩვენს შვილებს ჩვენივე ხელით ვკლავთ”, – წერს პეტრე კოლხი.