“ეს 11 წლის წინ იყო, იმერხევში, ტყეში… დღეს დიდი ვაჟკაცები იქნებიან…”
გუშინ ქუჩაში ორი ბავშვი დავინახე. ჩემთვის უცხო ენაზე ესაუბრებოდნენ ერთმანეთს და ამით მიიქციეს ყურადღება. ბავშვები კი იყვნენ, მაგრამ მაინც მომერიდა კითხვა. არადა, ვერაფრით მივამსგავსე რომელიმე ნაცნობ ენას, ბოლოს მაინც ვერ მოვითმინე და – ბავშვებო, რა ენაზე ლაპარაკობთ-მეთქი, ვიკითხე.
„ქურთი“ – ასე გაუმართავად მიპასუხა ერთ-ერთმა, უფრო აქტიურმა. რამდენი წლის ხართ-მეთქი და თოთხმეტისო, მეორემ – მე თორმეტისო – ეს უკვე დალაგებული და კარგი ქართულით. კარგი ბიჭები ხართ-მეთქი, თავზე ხელი გადავუსვი, თქვენ ენაზე რომ ლაპარაკობთ-მეთქი. ცოტა გახალისდნენ. ვინ იცის, შეძლება პირველიც კი ვიყავი მათთვის, ვინაც ასეთი უბრალო და უჩვეულო რამ შეუქო.
ამ ამბავმა მაშინვე ეს ბიჭები გამახსენა, ამ ფოტოზე რომ არიან. იმერხევის ტყეში მოუყვებოდნენ ბილიკს და დიდი სერიოზულობით რაღაცაზე ბჭობდნენ. სმენა დავძაბე. ჯერ მეგონა აქა-იქ ერთი-ორი სიტყვა მომეჩვენა-მეთქი, მაგრამ ნელ-ნელა მომიახლოვდნენ და უკვე გარკვევით გავარჩიე ჩვენი ქართული – ოღონდ ჩვენი ჩვენებური არა, იმათი ჩვენებური, საზღვრის იქითელების, ლაზათიანი იმერხეული, უფრო სწორად – იმერჴეული, ძარღვიანი ჴ-ებით, ცოტა გაუგებარი დიალექტი, ვიდრე ყურს არ შეაჩვევ.
თითქოს რა არის ამაში გასაკვირი, მაგრამ ესეთი რამ პირველად ვნახე და არც მას შემდეგ გადავწყდომივარ ხშირად ქართველი ბავშვების გურჯულად საუბარს ერთურთში. ისე მეამა, გავაჩერე, ფოტოს გადაღებითაც და ისეც მოვეფერე და სამუდამოდ ჩავიბეჭდე ჩემს მეხსიერებაშიც და ფოტოარქივშიც.
რამდენჯერ არ ვყოფილვარ და რამდენს არ შევხვედრილვარ, მაგრამ იმ თბილისელი ქურთებივით არავინ მინახავს – ქართველი ბავშვები თურქეთში, ქალაქში რომ თავის ენაზე ბაასობდნენ.
ეს 11 წლის წინ იყო, იმერხევში, ტყეში… დღეს დიდი ვაჟკაცები იქნებიან…
ახლა ალბათ დიდ ქალაქებში დადიან. საინტერესოა, ისევ ქართულად თუ საუბრობენ ერთმანეთში…
ბუბა კუდავა