wish u luck ანუ ნახვამდის
ხშირად ვფიქრობ რომ არა ჩემი ოპტიმიზმი ალბათ ბევრად უფრო რთული იქნებოდა ჩემი ყოველდღიური ამბები ვიდრე არის. სულ ვამბობ, რომ ცუდი რაღაცები შემდეგში მოსახდენი კარგი რამეებისთვის ხდება რომ ბუნებამ დააბალანსოს და ბედნიერებისგან არ მოვკვდეთ ალბათ :დ
რა ხდება მაშინ როცა ერთი თვის განმავლობაში ორჯერ გრძნობ მიტოვებულის პოზიციაში თავს? :დ
ძალიან უცნაური კანონზომიერებები არსებობს ცხოვრებაში აი მაგალითად ყოველთვის ასე ხდება რაც უფრო უდიერი დამოკიდებულება გაქვს თითქოს რიგ საკითხთა მიმართ მით უფრო კარგად გამოდის ყველაფერი. ჩემ ახლანდელ სამსახურში როცა დავიწყე მუშაობა თავიდან ძალიან დაძაბული ვიყავი, ვერ ვადაპტირდი მოცემულ სიტუაციასთან, რამდენიმე ხნის შემდეგ როცა ნელ-ნელა მოვეშვი ყველაფერი კარგად წავიდა. თუმცა სიტყვა “უდიერი” ალბათ მთლად შესაბამისი არაა. ასევეა ურთიერთობებიც თითქოს რაც უფრო აგდებულად ექცევი ადამიანს ან რაც უფრო ინდიფერენტული ხარ მის მიმართ უფრო გეწეპება. არ ვიცი ამას რა ქვია ალბათ იმის შიში რომ იქეთ დაშორდები? იქეთ ექნება მიტოვებულის გრძნობა? რამდენიმე ხნის წინ თუ მკითხავდით გეტყოდით, რომ ურთიერთობის დასასრულს სულაც არაა აუცილებელი იყოს ვინმე მთავარ როლში მიტოვებული თუ ის ვინც მიატოვა. ახლა ვფიქრობ რომ ვცდებოდი ეგ იგივეა აირჩიო რომელი გინდა იყო მსხვერპლი თუ მოძალადე. ვინც უღალატა თუ ვისაც უღალატეს.
მე ადამიანების იმ რიცხვს მივეკუთვნები ვინც ვერასდროს სწავლობს არათუ სხვის არამედ თავის შეცდომებზეც. მილიონჯერ შემიძლია შემიყვარდეს კაცი რომელელთან ურთიერთობის ჩანასახშივე ვიცი როგორ დამთავრდება ეს ყოველივე. მილიონჯერ შემიძლია შანსი მივცე ჩემთვის არასწორ ადამიანს თუ ურთიერთობას. ალტრუიზმის ზეიმი მაქვს :დ
თითქოს ორივე მხარემ ერთმანეთი დავაკომპლექსეთ, როცა ბიჭს ეუბნები რაღაცას პირდაპირ, ეს გოგოსგან ისეთი დაუჯერებელი გახდა რომ ეგრევე ქვეტექსტების ძებნას იწყებს, ასევეა გოგოების შემთხვევაშიც მაგრამ აქ კიდე სხვა პრობლემაცაა გოგოების ოვერსინქერობის ამბავში :დ
განვიხილავთ ყველა მის ქცევას, როგორ გამოგვხედა რა ტონით გვიპასუხა რამდენი სიტყვა მოგვწერა და რამდენი წუთით დააგვიანა პასუხი. გვავიწყდება რომ “ხანდახან სიგარა უბრალოდ სიგარაა სხვა არაფერი”.
რატომ არის რომ ის რაც წესით და რიგირთ უნდა იყოს მარტივი სასიამოვნო, ვართულებთ ათას ქარაგმას ვუძებნით, რატომ არ შეგვიძლია უბრალოდ ვიყოთ და მეტი არაფერი.
რა ჯანდაბად გვჭირდება ყოველდღიური დრამები ცხოვრებაში.
დავიღალე ურთიერთობის განხილვებით იმიაზე ფიქრით რატომ მიდიან კაცები უმიზეზოდ ან მათთვის მიზეზიანად. რატომ უნდა ვაკონტროლო ყველა სიტყვა და მოქმედება რატომ არ უნდა ვიყო თბილი მაშინ როცა მინდა რომ ვიყო. რატომ უნდა ვუთხრა მომენატრე წელიწადში ერთხელაც არა იმის გამო რომ შეშფოთებულს ბედ თრიფი არ დაემართოს თითქოს სტენკა-აპოკალიფსი დაიწყო და ეგრევე დისტანცია არ დაიჭიროს. ნუ კაი გასაგებია რომ არსებობენ ისტერიჩკა ქალები მსხვერპლებად რომ მოაქვთ თავი, თავის მოკვლით იმუქრებიან, ყასიდად იჭრიან ვენებს ან სახლისთვის ცეცხლის მოკიდებით იმუქრებიან თუ არ ნახავ.
მთავარი კი ის არის რომ არც ერთი კაცის წასვლის შემდეგ არ მთავრდება არაფერი, ყველაფერი რიგზეა :დ არც ჯანდაბამდე არ ჰქონიათ გზა დაე იყვნენ.
თუ ვინმე ბიჭი კითხულობს ამ პოსტს (თუ საერთოდ კითხულობს ვინმე) ჩემი რჩევა იქნება ნუ დაშორდებით გოგოებს მესიჯით, ფეისბუქით, ნუ გაუზავნით მტრედით წერილს დასაშორებლად, ნურც დეპეშას და ა.შ. ნუ შეგეშინდებათ ისტერიკების და ტირილის ან ნუ გექნებათ ისეთ ქალებთან ურთიერთობა ვინც აგონიაში ჩავარდება დაშორების შემთხვევაში. ნუ იქცევით უკანასკნელი ნაბიჭვრებივით როცა დაშორება გინდათ უბრალოდ თქვით და წადით. ნუ გადააგდებთ ტელეფონებს ოკეანეში თუ არ გინდათ ზარს უპასუხოთ.
ბოლოს და ბოლოს ყველაფერი უკეთესობისთვის ხდება ^_^