ირანს 1979 წლის რევოლუციამდე ათწლეულების განმავლობაში შაჰი მოჰამედ რეზა ფეჰლევი მართავდა, რომლის დიქტატორულ რეჟიმსაც ათასობით ირანელი ემსხვერპლა.
იმდროინდელ ირანში ხალხის პოლიტიკური ნება შეზღუდული იყო და ოპოზიციურად განწყობილი საზოგადოება გამუდმებულ შიშსა და რეპრესიაში ცხოვრობდა.
თუმცა მან ასევე უბიძგა ქვეყანას დასავლეთში ორიენტირებული სეკულარული მოდერნიზაციის მიღებაზე, რაც ქვეყანას, გარკვეულწილად, კულტურული თავისუფლების შესაძლებლობას აძლევდა.შაჰს ასევე სურდა ირანი თანამედროვე, ცივილურ ქვეყნად ექცია.
შაჰის მმართველობის პერიოდში გაფართოვდა ირანის ეკონომიკა და განათლების შესაძლებლობები.
ბრიტანეთმა და შეერთებულმა შტატებმა ირანი შუა აღმოსავლეთში მათ მთავარ მოკავშირედ მიიჩნიეს. ამავდროულად, შაჰმა ქვეყნის დიდ ნაწილებზე ძალისმიერი ინდუსტრიალიზაცია მოახდინა.
შაჰის ავტორიტარიზმი და მრავალპარტიული მმართველობის უარყოფა რევოლუციის შედეგად დასრულდა.
თუმცა თითქმის 40 წლის განმავლობაში, შაჰმა ირანში მთელი რიგი ცვლილებები განახორციელა, რაც საბოლოო ჯამში ქვეყნისთვის მრავალი სიკეთის მომტანი აღმოჩნდა.
ყველაფერი 1979 წლის ისლამური რევოლუციის შემდეგ შეიცვალა. რევოლუციის შემდეგ სამეფო ოჯახი იძულებული გახდა ირანი დაეტოვებინა. მათ თავშესაფარი აშშ-ში მიიღეს. ირანის შაჰი 1980 წელს, ეგვიპტეში გარდაიცვალა.
მას სამი ცოლი ჰყავდა. მესამე ცოლი, ირანის უკანასკნელი დედოფალი, ფარაჰ ფეჰლევი იყო.
ის ცხოვრების ნაწილს აშშ-ში, ნაწილს კი საფრანგეთში ატარებს და რევოლუციის შემდეგ ირანში აღარ დაბრუნებულა.