“ორი მსგავსი კულტურის მქონე ხალხი” – რას წერს რუსი ჟურნალისტი ქართველებსა და ოსებზე
90-იანი წლებში, საქართველომ ორი რეგიონი დაკარგა, იქაური მოსახლეობა დევნილად იქცა, შერეული ოჯახები კი დაიშალა. თუმცა, არის გამონაკლისი ადგილები, სადაც ქართველები აფხაზებთან ან ოსებთან ერთად დღემდე მშვიდობიანად ცხოვრობენ.
ჟურნალიტსმა ვლადიმირ სევრინოვსკიმ kavkazr.com-ისთვის მომზადებულ რეპორტაჟში ე.წ. სამხრეთ ოსეთში მცხოვრებ ქართველებზე ისაუბრა, რომლებიც დღემდე ოსების გვერდით ცხოვრობენ.
“ორი მსგავსი კულტურის მქონე ხალხი, თითიქმის ერთნაირად სტუმართმოყვარეები არიან, უყვართ ხანგრძლივი სუფრები. იქ ახლა მშვიდობაა, თუმცა, შესაძლოა, მაგიდაზე ბავშვების სათამაშოებთან ერთად, ჟილეტის ჯიბეებში ჩალაგებული ყუმბარები შენიშნოთ – რუსი ჯარისკაცების საჩუქარი”, – წერს ჟურნალისტი.
მისივე თქმით, 2008 წლის ომის შემდეგ, საქართველომ ცხინვალთან ახლომდებარე ტერიტორიის ნაწილი დაკარგა, რომლის განვითარებაზე პასუხისმგებლობა რუსეთმა საკუთარ თავზე აიღო.
“ის იქაურ მოსახლეობას ფინანსურ და პოლიტიკურ მხარდაჭერას სთავაზობდა, თუმცა “სამხრეთ ოსეთის” მცხოვრებლები მაღალი დონის კორუფციასა და წლების განმავლობაში მოუგვარებელ სოციალურ პრობლემებზე საუბრობენ. გარდა ამისა, ისინი საქართველოსგან მოწყვეტილები აღმოჩდნენ. ღამით, ახალგორის მთებიდან მშვენივრად მოჩანს მცხეთასთან მდებარე ავტობანი, რომელიც მათთან ლამის ერთი ხელის გაწვდენაზეა, მაგრამ დამაკავშირებელი გზები დიდი ხანია ჩაკეტილია”, – წერს ჟურნალისტი.
მისი თქმით, საზღვარმა მხოლოდ ხმელეთი კი არა, ოჯახებიც გაყო. სევრინოვსკისთან საუბარში ერთ-ერთი ოჯახი ამბობს, რომ მისი შვილები და და-ძმა “საქართველოში ცხოვრობენ”, სულ რაღაც 17 კილომეტრში, თუმცა ერთმანეთს ვეღარ ნახულობენ.
“ზოგიერთი მათგანი მაინც გადადის საქართველოში, ამ დროს არსებობს რისკი, რომ ისინი მესაზღვრეებს ჩაუვარდებიან ხელთ, თუმცა მაინც რისკავენ… 2008 წლის ომზე აქ ხშირად ლაპარაკობენ და მათთან საუბრისას ხვდები, რომ მათ ბევრი რამ გადაიტანეს, მაგრამ ოსებს ქართველები არ სძულთ, მეტიც ხშირად ლაპარაკობენ მათზე სიმპათიით, როგორც მოძმე ხალხზე”, – წერს სევრინოვსკი.
“დიდიხანს ვოცნებობდი, ქართველების სახლები დამწვარიყო, მაგრამ როდესაც მათ მართლა წაუკიდეს ცეცხლი, სულაც არ გამხარებია… ეს საშინელება იყო. ჩვენ მათ სახლებში არ ვცხოვრობთ, ოსების სახლებიც ცარიელია საქართველოში…”, – ამბობს ადგილობრივი მცხოვრები ჟურნალისტთან საუბარში.
ჟურნალისტის თქმით, “სამხრეთ ოსეთში” ჯერ კიდევ ცხოვრობენ ქართველები და მათ ადგილობრივი კგბ-ს მიმართ შიში აქვთ.
“აქ, მეზობელ ოსებთან ურთიერთობაში პრობლემები არ აქვთ, ორივე ხალხი სტუმართმოყვარეა. შეუძლებელია ერთი წუთით შეხვიდე ვინმესთან სახლში, და არ მოგინდეს უფრო მეტხანს დარჩე იქ და ორიოდე ლიტრი ღვინოც არ დალიო… მთებში, ქართველებიც და ოსებიც ყურძნის წვენისგან ჩურჩხელას ავლებენ, თითები კი კაკლისაგან აქვთ გაშავებული”, – ამბობს ჟურნალისტი, რომელმაც ოკუპირებულ ოსეთში იმოგზაურა. მასპინძლობას ადგილობრივი ქართველი გივი დვალიშვილი უწევდა.
“გივი დვალიშვილი, სოფელ არდისში ოს მეუღლესთან, ლეილასთან და შვილთან ერთად ცხოვრობს. მათ სახლს ეკლესია გადმოჰყურებს. ლეგენდის თანახმად, იქ ადრე საგვარეულო კოშკი იყო, რომელშიც ვერცხლის ჯვარი ინახებოდა. ერთ ზამთარს კოშკი მთიდნ მოვარდნილმა ზვავმა მთლიანად დაანგრია, თუმცა, როდესაც თოვლი დადნა, ადგილობრივებმა აღმოაჩინეს, რომ სალოცავში რელიქვია დაუზინებელი გადარჩენილიყო და ასეთი სასწაულის აღსანიშნად, მათ ეკლესიის აშენება გადაწყვიტეს. ვიდრე გივი შიგნით შევა, ჯერ ეკლესიას გარს უვლის და ყველა კუთხეს მოკრძალებით ემთხვევა… შესასვლელში ქართული წარწერები ჩანს. იქვეა უამრავი პატარა და ერთი დიდი ზარი. გივი ზარს რეკავს და შემდეგ, წელში მოხრილი შედის ტაძარში… შიგნით ორი ადამიანი ლოცულობს, – ქართველი გივი და ჩვენი ოსი მეგზური, რომლებიც სანთელს ანთებენ და ერთად ლოცულობენ…”, – წერს ჟურნალისტი.
წყარო:https://www.ambebi.ge