“ვცდილობ, რომ ეს სიტუაცია შევცვალო მაგრამ”… – “მიუსაფარი ძაღლების დარდი”

ციოდა,ცივი ქარი ქროდა და მე მომიწია მაღალი სახლის ეზოში შევსულიყავი…საღამოვდებოდა და ჩემთვის აუცილებელი იყო მოვხვედრილიყავი სახლის თბილ სადარბაზოში,რათა სუსხიანი ღამე გადამეტანა. მაგრამ იმ საღამოს სადარბაზოში არავინ შემიშვა…მესმოდა ბევრი ჩემთვის გასაკვირი სიტყვები: გვიკბენს,მოისაქმებს,ბინძურია,ცოფიანია….მე არ ვიცოდი ამ სიტყვების მნიშვნელობა,მაგრამ ამ სიტყვებიდან გამოსჭვიოდა სიცივე და გულგრილობა….უბრალოდ არ გამიმართლა…
ყინვა მატულობდა,მე მოვიკუნტე სახლის გვერდით.ცაში ავარდნენ საახალწლო ნათებები…ლამაზები….მე ბედნიერი ვიყავი მათ რომ ვხედავდი…ისინი სითბოს მგვრიდნენ…არაუშავს გავიფიქრე მე,მოვა დილა და მეც გავთბები…
უბრალოდ ეხლა არ გამიმართლა…
შუაღამე კარგახნის გადასული იყო და შენც, უკანასკნლმა გამვლელმა ჩამიარე გვერდი.შენ შეჩერდი სადარბაზოსთან სიგარეტის მოსაწევად,მე თოვლი ჩამოვიფერთხე შენთან მოვედი და გვერდით დაგიდექი.შენგან სითბოს და საჭმელის სურნელი მოდიოდა.შენ ხომ ჩემთვის ღმერთი ხარ ადამიანო! შეიძლება შემოვალ სადარბაზოში? არა,ისევ არ გამიმართლა..
არის ისეთი დღეები როცა არ გიმართლებს…არაუშავს გავიფიქრე მე,ხვალ დილიდან ყველაფერი შეიცვლება და დავიძინე შენი სახლის შესასვლელთან უკანასკნელად…
დილით კი მე მოვკვდი”.