“ვფიქ­რობ­დი, თუ რამ­დე­ნად არ ვი­ყა­ვი მზად, რომ ის და­მე­კარ­გა” – ანასტასია ხაჩიძის ემოციური წერილი დედას

ხა­თუ­ნა ჟორ­და­ნია თა­ვი­სი უმ­ცრო­სი ქა­ლიშ­ვი­ლის, ანას­ტა­სია ხა­ჩი­ძის ეს­სეს აქ­ვეყ­ნებს:

“მთე­ლი ჩემი ცხოვ­რე­ბა გმირს ვე­ძებ­დი და ბო­ლოს მივ­ხვდი, რომ ნამ­დვი­ლი გმი­რი ყო­ველ­თვის ჩემ გვერ­დით იყო. ორი წლის წინ, 2019 წლის ზა­ფხულ­ში სკო­ლის არ­და­დე­გე­ბი და­ი­წყო და ჩემი გო­ნე­ბა მო­იც­ვა მოგ­ზა­უ­რო­ბა­სა და გარ­თო­ბა­ზე ფიქ­რმა. რო­დე­საც ჩან­თე­ბი ჩა­ვა­ლა­გეთ, დე­დამ თავი ცუ­დად იგ­რძნო, გა­ნუ­წყვეტ­ლივ ახ­ვე­ლებ­და. დე­და­ჩე­მი, თუნა ყვე­ლა­ზე ჯან­მრთე­ლი ადა­მი­ა­ნი იყო, ვი­საც კი ვიც­ნობ­დი.

ის ავად არას­დროს გამ­ხდა­რა, არა­სო­დეს წა­სუ­ლა ექიმ­თან. ხვე­ლე­ბა მე­ო­რე დღე­საც გაგ­რძელ­და, ჯერ ბა­თუმ­ში წა­ვე­დით, ბა­თუ­მი­დან ახალ­ცი­ხე­ში, შემ­დეგ ბა­კუ­რი­ან­ში, შემ­დეგ ისევ ბა­თუმ­ში დავ­ბრუნ­დით და მისი მდგო­მა­რე­ო­ბა უა­რეს­დე­ბო­და. უკვე საკ­მა­რი­სი იყო… ჩემ­მა დამ მო­ტყუ­ე­ბით წა­იყ­ვა­ნა ექიმ­თან. შე­დე­გი სა­ში­ნე­ლი იყო. მახ­სოვს, ვი­დე­ქი ოთახ­ში და ვხე­დავ­დი, რო­გორ იც­ვლე­ბო­და დე­და­ჩე­მის სა­ხის გა­მო­მე­ტყვე­ლე­ბა. სამ­ყა­რო ამოყი­რავ­და. ვფიქ­რობ­დი, თუ რამ­დე­ნად არ ვი­ყა­ვი მზად, რომ ის და­მე­კარ­გა.

ეს იყო დრო, როცა მე ის ყვე­ლა­ზე მე­ტად მჭირ­დე­ბო­და. მალე თუნა და ჩემი და ქი­მი­ო­თე­რა­პი­ის­თვის ის­რა­ელ­ში გაფ­რინ­დნენ. ამ პრო­ცე­სის დროს ის მე­სა­უბ­რე­ბო­და იმ გი­ჟურ რა­ღა­ცებ­ზე, რა­საც ის და ჩემი და იქ აკე­თებ­დნენ. ქი­მი­ო­თე­რა­პია ასუს­ტებ­და, ყო­ველ დღე უფრო სუს­ტდე­ბო­და, მაგ­რამ ნება მო­მე­ცით, გი­თხრათ, დე­და­ჩე­მი მთე­ლი ცხოვ­რე­ბაა არის დიდი და მუდ­მი­ვი მბრწყი­ნა­ვი ვარ­სკვლა­ვი, გან­საც­დე­ლი მას ვერ მო­ე­რე­ვა.

მახ­სოვს, ლა­მა­ზი, ქერა თმა სცვი­ო­და, ის კი ხუმ­რობ­და იმა­ზე – თუ რო­გორ ცდი­ლობ­და კლი­ნი­კა მის უცხოპ­ლა­ნე­ტე­ლად გა­დაქ­ცე­ვას, იმა­ზე – თუ რო­გორ მოგ­ვწონ­და მე და ჩემ დას შე­უ­ფე­რე­ბე­ლი ბი­ჭე­ბი. პრო­ცე­დუ­რე­ბის დროს ესვა თვა­ლის ჩრდი­ლი, თვა­ლის ფან­ქა­რი და წი­თე­ლი ტუჩ­სა­ცხი. მე ვფიქ­რობ, ეს ბევ­რს ამ­ბობს იმა­ზე, თუ რო­გო­რი ადა­მი­ა­ნია. თუნა ჩემი ყვე­ლა­ზე კაშ­კა­შა ვარ­სკვლა­ვია, ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ მისი შვი­ლი ვარ, რად­გა­ნაც ყვე­ლა­ზე ცუდ პე­რი­ოდ­შიც კი არ კარ­გავს ში­ნა­გან ბრწყინ­ვა­ლე­ბას.

და­ბო­ლოს, ზოგ­ჯერ ნამ­დვილ გმი­რებს თვა­ლის ფან­ქა­რი და წი­თე­ლი ტუჩ­სა­ცხი უს­ვი­ათ”, – წერს ანას­ტა­სია ხა­ჩი­ძე.

კომენტარები