ემიგრანტის ჩანაწერები

“ჩვენი ფრანგი შვილობილი…”
ცხოვრება მართლაც, რომ მოულოდნელობებითაა სავსე. წლების წინ ვერც კი წარმოვიდგენდი, რომ ემიგრანტი ვიქნებოდი და რომში მომიწევდა ცხოვრება, თანაც – ფრანგ გოგონასთან ერთად, ერთ ჭერქვეშ.
მარლინი იტალიაში სასწავლებლად ჩამოვიდა. წინაპრები იტალიელები ჰყავს, ასე რომ, ცოტა იტალიური იცოდა. ბინას ეძებდა და ჩვენ, ქართველებმა შევიკედლეთ. როგორც კი დავინახე, შვილს მივამსგავსე და მაშინვე ჩემს გულში შემოვიდა… ფრანგი გოგოებისგან განსხვავებით, მარლინი “ჩვენებური” აღმოჩნდა: ინსტიტუტი, სახლი და ჩვენ – ეგ იყო მისი ცხოვრება. ქალაქსაც მხოლოდ ჩვენთან ერთად ათვალიერებდა.

ერთხელ დილით თვალცრემლიანმა მითხრა: – შეყვარებული და დედა მენატრებაო. ჰოდა, მასთან ერთად ავტირდი… მერე ვეხუმრებოდი, – მარლინ, შენ ის მაინც იცი, ერთ წელიწადში დაბრუნდები, ჩვენ კიდევ, როდის გვექნება “ამნისტია”, არ ვიცი-მეთქი.

ის ფრანგულს გვასწავლიდა, ჩვენ – ქართულს. უწმაწურ სიტყვებს ისე საყვარლად ამბობდა, ხშირად ვამეორებინებდით. ყოველ დილით გვესალმებოდა:

“გა-მარ-ჯო-ბა!”

მარლინი, რა თქმა უნდა, ქართულ კვებაზე გადავიყვანეთ. კერძების სახელები ისწავლა და ამბობდა, – აბა, დღეს რას მივირთმევთ? აჯაფსანდალს?

ყოველი ჩვენგანი მასში მონატრებულ შვილს ვხედავდით და წარმოიდგინეთ, როგორ მოვეფერებოდით. თვითონაც თბილი გული გვიჩვენა. – თქვენ ჩემი ქართველი დეიდები ხართ, იტალიაშიო! – ამბობდა.

ასე გავიდა ემოციებით დახუნძლული ერთი წელიწადი. მარლინმა სწავლა დაამთავრა და დიდი ზარ-ზეიმით გავაცილეთ საფრანგეთში. ის ხანდახან ჩამოდის ხოლმე რომში. გაგვაცნო დედა და შეყვარებული. ხშირად ვესაუბრებით ინტერნეტით.

ერთ დღეს მარლინმა საფრანგეთიდან დამირეკა, თან, სიცილით იგუდება: ახლა რაგბის სტადიონზე ვიმყოფები, ქართველები და ფრანგები ხვდებიან ერთმანეთს; ფრანგებმა ლელო რომ დაუდეს ქართველებს, წამოვხტი ფეხზე და ქართულად ვაგინებ ფრანგებს: – უუუხ, შენი დედაც!.. ხოლო ქართველებმა რომ დადეს ლელო, ფრანგულად ვუკურთხებ ქართველებს! ჩემ უკან ერთი ოჯახი ზის და ახლა მითხრეს, – გაკვირდებით და ვერ დავადგინეთ, შენ ან თამაშის წესები არ იცი, ან ვერ გაგიგია, ვის “უბალელშჩიკო”,

როგორ შეიძლება, ყოველი ლელოს დადება გიხაროდესო?!. ამათ რა იციან, მე რა მიხარიაო?!.
გუშინ ინტერნეტით სურათი გამოგვიგზავნა. ტატუ გაუკეთებია, ქართული წარწერით: ანდრე – ავტოკატასტროფაში დაღუპული გამზრდელი ბიძის ხსოვნისთვის, ქართული ანბანი კი – ჩვენი სიყვარულით! ამ ფაქტმა სასიამოვნოდ გამაოცა და დამაფიქრა.

ჩვენ, ემიგრანტები მართლაც, რომ ჩვენი ქვეყნის დესპანები ვართ უცხოეთში. ჩვენზე ძალიან ბევრია დამოკიდებული, თუ როგორ წარმოვაჩენთ ჩვენს ერსა და კულტურას. ალბათ შევძელით, მარლინის გულში ქართველების მიმართ სიყვარულის გაღვივება. თითქოს არაფერი განსაკუთრებული არ გაგვიკეთებია, მხოლოდ ჩვენებურად მოვეფერეთ.

წყარო: www.gzapress.ge

კომენტარები