“ან ექიმებს უნდა მოეკლათ ბავშვი ქიმიებით ან – სიმსივნეს, მეტი არჩევანი არ იყო” – ალექსის დედის ემოციური პოსტი
ერთი წლის ალექს პატურაშვილის დედა სოციალურ ქსელში ემოციურ პოსტს აქვეყნებს. ალექსი 5 თვის განმავლობაში სიმსივნეს ებრძოდა, თუმცა გარდაიცვალა, ბავშვის დედა საზოგადოებას მადლობას უხდის:
“ადამიანურ თვისებებს შორის არცერთს არ მინდა, ვფლობდე ისეთი დიდი დოზით, როგორც – მადლიერების გრძნობას, რადგან ეს გრძნობა არის არა მხოლოდ სათნოება, არამედ – სხვა ყველა სათნოებათა დედა.” – ციცერონი. ბუნებაში არსებობს მეათედის კანონი, რომლის მიხედვითაც სამყარო ყოველთვის იღებს თავის წილ მეათედს.
ეს გახლავთ ერთგვარი მადლიერების კანონი – 10% იქედან, რაც გაქვს. მაგრამ, არასოდეს იცი, როგორ დაგიბრუნდება უკან ეს შენი მეათედი. როცა შევიძენთ უნარს, მადლიერები ვიყოთ თუნდაც წვრილმანებისთვის, გაოცებულები გავაცნობიერებთ, რომ წვრილმანები არ არსებობს. სამყაროში ყველაფერს მნიშვნელობა აქვს. ყველაფერი, რასაც “წვრილმანს” ვეძახით, ცხოვრების მთლიანი, თანმიმდევრული და მიზეზშედეგობრივი კავშირია. მეგობრებო, მინდა, მადლიერების გრძნობა გამოვხატო თქვენ მიმართ, მადლობას გიხდით თანადგომისთვის, კარგი სურვილებისთვის, სიყვარულისთვის.
მადლობა ყველა კომენტარისთვის, თქვენი დადებითი ემოციებისთვის. თქვენი არცერთი თბილი სიტყვა არ დაკარგულა და მახსოვს, ეს სიტყვები გვაძლიერებდნენ მკურნალობის პერიოდში და ახლაც. მადლობა სათითაო გაღებული თეთრისთვის. თქვენ ყველამ უდიდესი წვლილი შეიტანეთ ჩემი ალექსის დახმარებაში. მადლობა დედას, რომელიც სულ გვერდში მიდგას, რომელიც გმირია. მარტო ჩემი კი არა, ალექსისაც დედასავით ჰყავდა. მადლობა მეგობრებს, ჩემს გოგოებს – “ანგელოზებს” (ნათლიებს). მადლობა ახლობლებს, მეგობრებს, ნათესავებს, ნაცნობებს, უცნობებს. მადლობა Rustavi 2-ს, სადაც მუშაობს ჩემი მეუღლე და უდიდესი დახმარება გაგვიწიეს როგორც ფინანსური, ასევე – ინფორმაციული და მორალური (არ მიაწეროთ ეს რაიმე რეკლამას ან პოლიტიკურ მიმართულებას, რითაც არასდროს ვარ დაინტერესებული, გთხოვთ). მადლობა მის კოლეგებს, ყოფილ კოლეგებს სხვა ტელევიზიებიდან. Rustavi 2 news room, მეგობრებს, მადლობა ციცაძის ფონდს, თბილისის მერიას, მთლიანად საქართველოს, ყველას, შეიძლება ვინმე გამომრჩა. მადლობა იაშვილის კლინიკას, ონკოლოგ ნინო ტოტოღაშვილს, რეანიმაციის განყოფილების ექიმებს, ექთნებს, სანიტრებს, დამლაგებლებს.. მადლობა თურქეთის კლინიკას – “აჯიბადემი”, მათ ექიმებს, მადლობა თარჯიმან Inga Kobaladze-ს.
ზოგმა სიტყვით, ზოგმა ფინანსურად, ზოგმა ლოცვით და ზოგმაც, უბრალოდ, ფიქრით მასზე, თქვენ ყველა თამაშობდით იმ დეტალების როლს, რომლებიც ერთიანობაში ამუშავებენ ერთ დიდ მექანიზმს, სადაც ყველა დეტალი მნიშვნელოვანია და თქვენ ერთად, ვისაც რითი შეგეძლოთ, მონაწილეობდით ჩვენს ბედში. თქვენი სათითაო სიტყვა და ქმედება, თქვენი ემოციაც კი მუშაობდა ერთი დიდი აწყობილი მექანიზმივით, იარაღივით სიმსივნის (ბოროტების) წინააღმდეგ, სამიზნეში გვყავდა თითქმის ამოღებული, მაგრამ ჩვენ, ყველამ ერთად ვერ შევძელით.. ჩვენ კი: მე, Beqa Paturashvili და დედაჩემი – Elena Mateshvili, ვიყავით თქვენი დახმარებით გაშვებული 3 უშუალო მისიონერი და მებრძოლი, ასე ვვთქვათ, “ომში”, სადაც ექიმებთან ერთად ყველა თავ-თავისი იარაღით, ზოგჯერ ცარიელი ხელებით ვბრძოლობდით ბოლომდე, სისხლიანები და დაჭრილები, შეუპოვრად, უშიშრად, არანორმალური შემართებით. ოღონდ ეს იყო ბრძოლა წესების გარეშე, რადგან მკურნალობის პროტოკოლი არ არსებობდა.
ამიტომ ვთხოვდი ღმერთს ყველა სამყაროს ძალას დასახმარებლად, ზოგჯერ ვემუქრებოდი და ველაპარაკებოდი სიმსივნეს, რომ გამქრალიყო, ზოგჯერ ვეფერებოდი.. მაგრამ ბრძოლის ველი ამ დროს არის საკუთარი ბავშვის სხეული, სიმსივნე მის შიგნით არის, არ ჩანს და გიწევს ბავშვის სხეულის გავლით ბრძოლა რომელიც ნამეტანი გტკივა, ნამეტანი ძვირად აიღო სამყარომ ჩემგან.. ამ პატარა სხეულისა და ბავშვის დედა მე ვარ, ჩემი თვალები ხედავდა მის წვალებას, ტკივილს, სისხლს, ჭრილობებს… ან ექიმებს უნდა მოეკლათ ბავშვი ქიმიებით ან – სიმსივნეს, მეტი არჩევანი არ იყო.
ეს სიმსივნე კი არა, თურმე, უშველებელ აგრესიულ “ურჩხულთან” გვქონია საქმე და თვალებში ვუყურებდი უშიშრად! მეგობრებო, გვაპატიეთ, მისია ვერ შევასრულეთ, არ გამოგვივიდა.. ალექს, გვაპატიე ჩვენ, ყველას ერთად არ გამოგვივიდა და არავინ არაა ამაში დამნაშავე.
ჩამოვედით დაჭრილები, დაფლერთილები, კატასტროფა გამოვლილები სადაც სიმსივნემ გვათრია და ბოლოს სასიკვდილო ძალით დაგვანარცხა მიწაზე.. მადლობა სიკეთისთვის, მადლობა, რომ არსებობთ”, – წერს ბავშვის დედა.